Μερικές σκέψεις με αφορμή τα 100 χρόνια από την Γενοκτονία των Αρμενίων

Σήμερα κλείνουν 100 χρόνια από την Αρμένικη γενοκτονία. Η 24η Απριλίου είναι κάθε χρόνο μια μέρα συναισθηματικά φορτισμένη. Ως Αρμένιος δεν μαθαίνεις απλα για την γενοκτονία στο σχολείο, μεγαλώνεις με αυτήν. Είναι παντού, και πάντα σκοτεινιάζει τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σου.  Η συστηματική εξοντώση του Αρμένικου πληθυσμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ειναι καταγεγγραμένη σε πολλά ιστορικά ντοκουμέντα, έγγραφα και φωτογραφικό υλικό της εποχής. Η φρίκη την οποία βιώσαν εναμιση εκατομμύριο Αρμένιοι το 1915, ειναι αδιαμφισβήτητη. Το να κρατάμε την ανάμνηση των θυμάτων της γενοκτονίας ζωντανή, έστω μια φορά τον χρόνο, είναι ίσως ο ελάχιστος φόρος τιμής για όσους δολοφονήθηκαν.

Ως αρμένιος μεγάλωσα μισώντας τους τούρκους. ΟΛΟΥΣ του τούρκους. Δεν ειναι και δύσκολο αν οι μόνες εικόνες με τις οποιες εχεις συνδέσει την λεξη “τουρκος” ειναι αποκεφαλισμένοι αρμένιοι, γυναικόπαιδα σφαγμένα στην έρημο, και ιστορίες φρίκης απο όσους εζησαν για να τις πουν. Τα μαθήματα ιστορίας γυρω από το θέμα της γενοκτονίας (αλλα και όχι μόνο) διακατέχονταν πάντα από έντονα εθνικοπατριωτικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Από τα ίδια χαρακτηριστικά διακατέχονται μεχρι και σήμερα η πλειοψηφία των εκδηλώσεων μνήμης στα θύματα της γενοκτονίας με μια τάση απόλυτης και γενικής δαιμονοποίησης ολόκληρου του τουρκικού λαού.

Για να ξεφύγω από αυτή την ανάγνωση των γεγονότων πέρασαν πόλλα χρόνια και έντονες εσωτερικές συγκρούσεις κατα την διάρκεια των οποίων αλλάξε και η πολιτική μου προσέγγιση στο θέμα. Για αρκετά χρόνια συμμετείχα κι εγω σε αυτές τις εκδηλώσεις ομως εδω και πολλά χρόνια αρνούμαι πλεον να συμμετέχω σε εκδηλώσεις που είτε συνειδητά είτε μη, ενοχοποιούν εναν ολόκληρο λαό και ξεχωρίζουν τους καλούς και τους κακούς της ιστορίας από το αν αναγνωρίζουν ή οχι την γενοκτονία. Η προώθηση μια τόσο απλουστευμένης ανάλυσης χωρις την αναγνώριση των ταξικών της χαρακτηριστικών, ειναι βολική για τους μηχανισμούς εξουσίας καθώς ενισχύεται η δυναμή τους ενω παράλληλα τροφοδοτείται η εχθρότητα και αποδυναμώνεται η αλληλεγγύη μεταξύ λαών.

Η αναγνώριση της Αρμένικης γενοκτονίας από όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη και κυριως το Τουρκικό κράτος, έχει γίνει πλέον το αγιο δισκοπότηρο των περισσότερων αρμενιών ανα την υφήλιο. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει η αναγνώριση ή μη της γενοκτονίας απο οποιοδήποτε κράτος, γιατί τα κράτη, οι δομές εξουσίας τους και τα πολιτικά τους συμφέροντα μου ειναι εντελώς αποκρουστικά.

Κατα την γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει κανείς την μνήμη των θυμάτων της Αρμένικης γενοκτονίας και αλλων αντίστοιχων φρικαλεοτήτων, ειναι η προώθηση μια πιο πολύπλευρης ανάγνωσης των ιστορικών γεγονότων. Μια ανάγνωση όμως μακριά από κρατικούς ελέγχους, προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, μισαλλοδοξίες, γενικεύσεις και υπεραπλουστευμένες αναλύσεις. Μια ανάγνωση που να εμπεριέχει και μια ταξική ανάλυση των συνθηκών όχι μονο της εκάστοτε ιστορικής εποχής (όσο αυτό ειναι εφικτό), αλλα και σε αντιστοιχία με το σημερινό πλαίσιο ταξικών συσχεστισμών. Με αυτό τον τρόπο ίσως να υπάρχει μια ελπίδα να αποφύγουμε παρόμοια γεγονότα στο μέλλον και παράλληλα να ξεφύγουμε από τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά που συνήθως διέπουν αντίστοιχες επετείους. Εν τέλει, αλίμονο μας αν αφήσουμε την ιστορική αλήθεια και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, να ορίζονται απο τις δομες εξουσίας και τα συμφέροντα τους.

Είν’ ωραίο μέρος ο κόσμος

τα ειπε ολα

Jaquou vs l' Utopie

Το βράδυ της Τρίτης ένας τυχάρπαστος βουλευτής Ουζουνίδης παραπονιόταν για τον θεό που «προκαλεί μεγάλες καταστροφές στη Βόρεια Ελλάδα». Το μέγεθος του βάλτου ώρες ώρες τον κάνει να φαντάζει τρομακτικός μπροστά σου. Νιώθεις πως είναι αδύνατο να τον διασχίσεις, θα βουλιάξεις. Κι αυτοί βγάζουν απ’ το στόμα σκοτάδι που τυφλώνει.

Ο Ρωμανός θα πέθαινε στην απεργία πείνας κι η μάνα μου με αγωνία κρέμονταν στο κανάλι της Βουλής περιμένοντας να ακούσει τα λόγια που θα της έδιναν ελπίδα.  Ο πρόεδρος φώναξε «Ησυχία επιτέλους! Μιλάει ο Υπουργός!». Κι άκουσε τον υπουργό να μιλά για τον Χριστό, τον Άνα, τον Καϊάφα και τον Πόντιο Πιλάτο και τα ιδανικά μαθήματα εξ’ αποστάσεως. Αυτή, που δεν ξέρει πως ν’ αντέξει όταν πονάνε οι άνθρωποι, όταν τελείωσε η συνεδρίαση δεν ήξερε πως ν’ αντιδράσει χωρίς ελπίδα. Της λείπει από γεννησιμιού της ο τρόπος να διακρίνει αν υπάρχει κανείς που να αξίζει τιμωρία. Μπορεί να είναι…

View original post 489 more words

μπαλίτσα μέχρι θανάτου

Ξερεις τι γινεται; καθομαι και γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω για καμιά ωρα τωρα, και καταλήγω παλι να εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να βάλω αισθήματα, σκέψεις και πληροφορίες σε μια γαμημένη σειρα, σε ενα ωραίο κείμενο, έτσι οπώς εκεινα αλλών που διαβάζω και ζηλεύω κατα καιρούς. Έχω κατσει εδω κι εχω μαζέψει ενα σωρό πηγές για να σου αραδιάσω τις σκέψεις μου με επιχειρήματα και ρεφερενσες και δεν συμμαζευεται, αλλα, τελικα δεν το’χω, γι’αυτο δεν θα το κουράσω. Θα τα γράψω οπως τα νιώθω κι ας μη παρω πουλιτζερ.

Που λές ξεκιναει το Μουντιάλ σε λίγες μέρες. Κι οπως σε καθε τετοια διοργάνωση, έχουν πεσει πολλα φράγκα απο την διοργανώτρια χώρα, την Βραζιλία, κυριως σε αθλητικές εγκαταστασεις και συστήματα ασφαλειας. Περιπου 11 δις δολλάρια συμφωνα με καποιες εκτιμησεις. Αλλοι λένε περισσότερα. Ας πούμε 11 λοιπον κι ας προχωρησουμε. 11 δις για μια διοργάνωση, σε μια χωρα οπου συμφωνα με στατιστικά της ίδιας της χώρας, το 2010, υπολόγιζε οτι περιπου 11.4 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε αυτα

Αυτη ειναι μια φαβέλα στο Rio de Janeiro. Οι φαβελες, συμφωνα με την γουικιπιδια που τοσο μας αρεσει να διαβαζουμε, ειναι οι παραγκουπόλεις της Βραζιλίας, οπου καταληγουν οι φτωχοί που δεν έχουν τα μέσα να βρούν κάπου άλλου να μείνουν. Να αλλη μια φωτογραφία απο τις πολυτελείς αυτές κατοικίες

Ομως στον βωμο του θεάματος, αυτοι οι άνθρωποι διώχνονται απο τις φαβέλες οπου εχουν στησει της κοινοτητες τους και οδηγουνται δια της βιας σε ανετοιμες κατοικίες, σε περιοχες πολυ μακριά απο αυτές που ζουσαν τοσα χρόνια. Γιατι η κυβέρνηση της Βραζιλίας αποφάσισε οτι θελει να χρησιμοποιήσει καποιες απο αυτές τις εκτάσεις για να χτίσει γήπεδα. Ναι ναι, γήπεδα. Οχι σχολεία, ή σπίτια, οχι πάρκα και παιδικές χαρες, οχι. Γήπεδα. Αν νομιζεις οτι λαϊκιζω, καλά κάνεις. Ε, μη στα πολυλογώ και βαρεθείς και φύγεις, ειδαν οι ανθρωποι να χορευουν τα δισεκατομμύρια γυρω τους κι αυτοι να διωχνονται απο τα σπίτια τους, βαλε μεταξύ άλλων και τα υψηλα ποσοστά ανεργίας, τα εκατομμύρια ανασφάλιστων και τα εργατικά ατυχήματα για να χτιστουν τα γήπεδα, τους γύρισε λοιπον και βγήκαν να διαδηλωσουν ζητώντας χρήματα για την παιδεία την υγεία, φτηνότερες δημόσιες υπηρεσίες, και να σταματήσουν οι εξώσεις και η αστυνομική βία. Για να μην βαρεθείς απ’το πολυ μπλα μπλά, δες εδώ μερικά στιγμιότυπα από τις όμορφες αυτές στιγμές

 

Για τις εξωσεις συγκεκριμενα αγαπητε αναγνωστη μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, καποιες εκτιμήσεις κανουν λόγο για εως 250.000 εξώσεις. Σκεψου λοιπον, χιλιαδες ανθρωποι, οι φτωχότεροι της χώρας, πετάγονται κυριολεκτικά εξω απο τα σπίτια τους, υπο την απειλη οπλων και πολυ συχνά με ξυλοδαρμους, για να κάνουν χώρο για τα γήπεδα του Μουντιαλ.

Σήμερα ειχα μια τρελη σκέψη. Σκεφτόμουν που λες, τι ωραια που θα’ταν ολοι αυτοί που θα πανε Βραζιλία σε μερικές μέρες για το Μουντιάλ, αντι να έμπαιναν στα γήπεδα, να έβγαιναν στους δρόμους και να διαδήλωναν μαζι με τους Βραζιλιάνους που γινονται θυσία για ενα θέαμα. Μετά συνήλθα όμως, ξερω οτι αυτα δεν γίνονται. Οσοι πανε εκει πανε εχοντας ειτε αποφυγει να διαβασουν ολα αυτα τα οποια γίνονται στην Βραζιλια τον τελευταιο χρόνο, είτε αδιαφορώντας, γιατι αυτοί δεν μπλέκουν την πολιτική με την διασκεδασή τους. Αλίμονο. Μη τυχόν και δεν διασκεδάσουμε. Εντάξει, άσχημα ειναι όλα αυτά που γίνονται για το Μουντιάλ, αλλα σιγα μη χαλάσω εγω την διασκεδασή μου. Όχι φίλε, εγω απο τις 12 Ιουνίου, πίτσες, μπύρες και μπαλίτσα. Οταν θα βλέπω το Μαρακανά και την εθνικάρα μου, δεν θα σκέφτομαι καθόλου το ξύλο που έφαγαν αυτοι οι ανθρωποι για να απολαύσω εγω την μπαλίτσα μου. Δεν θα σκέφτομαι καθόλου τους ανθρώπους που βολοδέρνουν κάπου εκει τριγύρω, πεινασμένοι κι άστεγοι, για να απολαύσω εγω την μπαλίτσα μου. Θα ξεχάσω την αστυνομική βία, τα εργατικά ατυχήματα, τις εξώσεις, τα δακρυγόνα, τις φαβέλες, και τις διαδηλώσεις, γιατι εγω, θελω να απολάυσω την μπαλίτσα μου τώρα. Και θα το κανω. Κι όταν τελειώσει η διασκέδαση, θα γίνω παλι ευαίσθητος. Γιατι ετσι ειμαι εγω. Ευαίσθητος.

 

 

 

A.T Παλαιου Φαλήρου, Σεπτέμβριος 2013

Χθες διάβασα αυτό και απόφασισα να πω μια ιστορία που έζησα πριν μερικους μήνες οταν βρισκόμουν στην Αθήνα. Οι δυο ιστοριες δεν εχουν την ιδια βαρύτητά και σοβαροτητα (κι ευτυχώς), αλλα θα ηθελα να την εξιστορήσω γιατι αυτο το κειμενο μου ξαναθυμησε εκεινη την μερα. Θα παραθέσω τα γεγονότα όσο καλύτερα τα θυμάμαι.

Ηταν αρχές Σεπτέμβρη και προσπαθούσα να ανανεώσω το διαβατήριο μου στο Α.Τ Παλαίου Φαλήρου. Έχω παει λοιπόν με την Ε. στο τμήμα για να καταθέσουμε κατι παράβολα και έγγραφα και να κάνουμε τις αιτήσεις για νέα διαβατήρια. Μπαίνουμε στο γραφείο διαβατηρίων, κι ο υπάλληλος μας ενημερώνει ότι το σύστημα έχει πέσει και δεν μπορούν να κάνουν άλλες αιτήσεις εκεινή την μέρα κι ότι πρεπει να ξαναπάμε κάποια άλλη μέρα. Τέλος πάντων, προχωράμε προς την έξοδο του τμήματος, όταν ξαφνικά κι ενώ είμαστε στον διάδρομο ακούμε κάτι φωνές. Ακούγεται σαν να κάποιος να κλαίει και να παρακαλάει για κάτι, αλλά το τι ακριβώς λέει δεν μας είναι ξεκάθαρο. Η πρώτη σκέψη που μου’ρχεται στο μυαλό είναι οτι χτυπάνε κάποιον μετανάστη άλλα δεν έχω ακόμα οπτική επαφή για να είμαι σίγουρος. Συνεχίζουμε προς την έξοδο και το κλάμα κι οι φωνές όλο και δυναμώνουν. Ξαφνικά βγαίνοντας στον εισόγειο χώρο του Α.Τ και μερικά βήματα πρίν την έξοδο, βλέπουμε έναν άνθρωπο πίσω απο μια σιδερένια πόρτα με ένα μικρό καγκελωτό άνοιγμα να κλαίει και να παρακαλάει να τον αφήσουν ελεύθερο. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και μια νέα γυναίκα αστυνομικός. Σε σπαστά ελληνικά και μέσα από λυγμούς ο φυλακισμένος λέει κάτι για “τεσσερις μήνες” και  “εχω χαρτιά, χαρτια είναι εντάξει”. Σε αυτό το σημείο γίνεται ξεκάθαρο οτι τον έχουν μαζέψει για να ελέγξουν τα έγγραφα παραμονής του στην χώρα, ενώ αυτός τους λέει οτι τα χαρτιά του ειναι έγκυρα ακόμα για κάποιους μήνες. Σταμάταμε ταραγμένοι μεσα στο τμήμα και κοιτάμε αποσβολωμένοι αυτόν τον άνθρωπο, που πρέπει να ειναι γύρω στα 25-30 (και πολλά μπορεί να λέω),  να παρακαλάει την αστυνομικό να τον αφήσει ελέυθερο. Το κελί είναι τόσο σκοτεινό που με δυσκολία διακρίνεις το κλαμένο πρόσωπο του ανθρώπου εκει μεσα. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας δεύτερος μεγαλόσωμος αστυνομικός, ο οποίος έρχεται τρέχοντας προς το κελί σταματάει μπροστά στο πόρτακι της σιδερένιας πόρτας, κι αρχίζει να του φωνάζει “Σκάσε! Σκάσε! Σκάσε!”, ο άλλος κλαίει ακομα περισσότερο με τις φωνες, “Σκάσε μη σου κλείσω κι αυτο το πορτάκι και σ’αφησω στο σκοτάδι, μ’ακους, μ’ακους που σου μιλάω!”.  Ο άλλος συνεχίζει να παρακαλάει να τον αφήσουν ελεύθερο “δεν εχω κάνει τίποτα, χαρτιά εντάξει, σας παρακάλω” και ο μπάτσος του κλεινει το πόρτακι στο πρόσωπο. Καπου εκει, ξεμπλοκάρουμε κι αρχιζουμε να διαμαρτυρόμαστε, λεμε κατι για την ζέστη κι οτι εκει μέσα θα γίνει αφόρήτη, και ζητάμε να τον αφήσουν τουλάχιστον να παίρνει λιγο αέρα από το άνοιγμα αυτό. Τελικά ο φουσκωτός, ανοιγεί και πάλι το πορτάκι και φεύγει χωρίς να πει τίποτα άλλο.

Η αστυνομικος με πιο ηρεμη φωνη του λεει να ηρεμήσει και σε λιγες ωρες θα είναι έξω. Γυρίζω και την ρωτάω ‘τι ειναι αυτά, τι κατάσταση ειναι αυτή?” και μου λέει οτι ειναι διαδικαστικό και σε λιγο περιμένουν την επιβεβαίωση για τα χαρτιά του για να τον αφήσουν ελέυθερο. Ο άλλος αστυνομικός έχει απομακρυνθεί και ενω μιλάω στην αστυνομικό ρίχνω μια ματιά προς το κελί και βλέπω τον άνθρωπο πισω απο την πόρτα να μου κάνει νόημα για τσιγάρο. Την ρωτάω αν μπορώ να του δώσω τουλάχιστον ένα τσιγάρο, μου λέει ‘δώστου’, βγάζω τον καπνό κι αρχίζω να στρίβω. Του πάω το τσιγάρο στο καγκελωτό άνοιγμα της πόρτας του δίνω κι αναπτήρα να το ανάψει και τον ρωτάω το ονομα του. Μου το λέει κλαίγοντας άλλα δεν το συγκρατώ. Συνεχίζει να μιλάει στην αστυνομικό και να της λεει οτι τον έχουν εκεί από τις 10 (η ώρα ειναι πλέον 2 το μεσημέρι) κι ότι ολο του λένε οτι ειναι τυπικό το θέμα αλλά τον έχουν εκεί τόσες ώρες. Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και προς το παρών έχω αποφασίσει να μην φύγω μέχρι να δω τι θα γίνει. Λεω στην αστυνομικό πως ανεξάρτητα της υπόθεσης οι συνθήκες κράτησης ειναι απαράδεκτες κι απάνθρωπες και ψελλίζω κατι για ανθρώπινα δικαίωματα. Η αστυνομικός γυρνάει και μου λέει “Ναι κι εμένα με πονάει που τον βλέπω αλλά τι να κάνουμε, σε λίγο θα είναι έξω. Εξάλλου αυτος μια χαρά ειναι εδω, που να δεις τι γίνεται κάτω”. Νιωθω το αίμα να ανεβάινει στο κεφάλι μου και της λέω “ειναι τωρα αυτό επιχείρημα?” άλλα πριν τελειώσω την φράση μου μου λεει -ευγενικότατα πάντα- “αν δεν σας αρέσει να δώσετε λεφτά στην αστυνομία να φτιάξουμε καλύτερες υποδομές κράτησης”. Πραγματικά εκεί έχω μεινει μαλάκας, παω να γελάσω άλλα δεν μου βγαίνει, παω να της απαντήσω αλλά φοβαμαι οτι θα μου φύγει καμιά χριστοπαναγία, τελικά βγαίνουμε με την Ε. έξω για να πάρουμε λίγο αέρα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάτσουμε κι άλλο ή οχι, αν μπορεί να αλλάξει κάτι η παρουσία μας εκει. Βγαίνουμε έξω και ξαφνικά, κυριολεκτικά χωρις να το περιμένω με πιάνουν τα κλάματα. Σε αυτή τη κατάσταση, αντι να φύγουμε καθόμαστε έξω απο το τμήμα για ένα τσιγάρο προσπαθώντας να ηρεμήσουμε. Πέντε λεπτά μετά θυμάμαι οτι δίπλα υπάρχει ενα περίπτερο. Σκέφτομαι να του πάμε κατι να φάει και να πιεί γιατι ποιος ξέρει ποση ωρα ακόμα θα τον έχουν μέσα. Κανω να ξαναπάω μέσα στο τμήμα να ρωτήσω αν μπορούμε να του φέρουμε κάτι να φάει. Βλέπω ομως οτι τώρα είναι έξω από το κελί και μέσα στο γραφείο της αστυνομικού. Παραμένω έξω κοιταζοντας προς τα μέσα και περιμένω να δω τι θα γίνει. Δυο λεπτά αργότερα βγαίνει από το αστυνομικό τμήμα κλαίγοντας κι έρχεται προς τα εμας που μας βλεπει να τον περιμένουμε. Προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Τον ρωτάω αν είναι όλα εντάξει, αν πήρε τα χαρτιά του πίσω, αν χρειάζεται κατι, αυτός δυσκολεύεται να μιλήσει ψελλίζει μονο ‘ναι, ναι, σας ευχαριστω, ευχαριστω πολύ’. Στο ένα του χέρι κρατάει στραβωμένο το μισοτελειωμένο τσιγάρο που του είχα δώσει. Το ξανα-αναβει και προχωράμε μακρια από το αστυνομικό τμήμα ενω σιγα σιγα αρχίζει να ηρεμεί. Δεν ξέρω αν εχει ή οχι λεφτά πανω του, οπότε σταματάω στο περίπτερο και παιρνουμε κατι να φαει κατι να πιει κι ενα πακέτο τσιγάρα. Εν τω μεταξύ λεει στην Ε. οτι ειναι κηπουρός, κι οτι περίμενε την γιαγια του να έρθει να τον πάρει απο κάποια δουλειά κι εκει τον είδαν οι αστυνομικοί και τον έφεραν στο τμήμα από τις 10 το πρωί. Έχει πλέον ηρεμήσει λίγο, μας λεει συνεχεια ευχαριστω,δεν εχω τι να του πω, του λεω μονο οτι δεν καναμε τιποτα πραγματικα, απλα να προσέχει και να είναι καλά.  Και κάπου εκει χωρισαν οι δρόμοι μας.

Προσωπικά δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Έχω ακουσει ιστορίες απο φίλους και συγγενεις που δουλευουν με μετανάστες και βλέπουν αντιστοιχες και ακομα χειρότερες περιπτώσεις πολύ συχνά, έχω διαβάσει αρκετά για τις συνθηκες κράτησης και κακομεταχείρησης μεταναστών και μή σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης, άλλα άλλο να το βλέπεις κι άλλο να στο λένε. Και σιγουρα δεν ηταν απ’τις χειροτερες περιπτωσεις. Αλλα και μονο η εικονα ενος ανθρωπου να κλαιει μεσα σε ενα σκοτεινο κελι και να παρακαλει για την ελευθερία του, ηταν για μενα αρκετη.

Ακόμα μέχρι σήμερα μετανιώνω γι’αυτά που δεν είπα και γι’αυτα που δεν έκανα εκείνη την μέρα. Όμως, ισως εκείνος, για αυτη την μισή ωρα που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, να ένιωσε λιγο λιγότερο μόνος σ’αυτην την κωλοχώρα.

“Εχει ελαφρύνει το μπρελόκ μου ρε φίλε”

Αυτή ηταν μια από τις τελευταίες φράσεις του φίλου που αποχαιρέτησα σήμερα. Άλλος ενας αποχαιρετισμός. Τους σιχάθηκα τους αποχαιρετισμούς. Τα τελευταία χρόνια έχω αποχαιρετήσει εφτά κοντινους μου ανθρώπους. Οχι, το “κοντινούς μου ανθρώπους” είναι λίγο. Εφτά φίλους. Άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις, να διαφωνήσεις, να συμφωνήσεις, να τσακωθείς, να πιείς, να γελάσεις, να κλάψεις και αν χρειαστεί να βασιστείς πάνω τους. Έχω βαρεθεί να αποχαιρετώ φίλους. Δεν μ’αρεσουν οι αποχαιρετισμοί. Σίγα το νεο. Σε ποιον αρέσουν;

Έφυγαν όλοι για μια αλλη πόλη, μια άλλη χώρα, μια άλλη δουλειά. Πάνω που λες,’εδω είμαστε’, τσούπ σου ανακοινώνει ο άλλος οτι φεύγει. Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο, το οτι φεύγουν αυτοί ή το οτι μένω εγώ πίσω. Μάλλον και τα δύο. Μεγαλώνω κι όλας. Δεν έχω διάθεση να κάνω καινούριους φίλους. Μου αρεσαν αυτοί που είχα. Άλλα έφυγαν. Εντάξει, φίλοι είμαστε και πάλι, αλλα δεν μπορείς να πιείς ρακιές μέσα από το σκαϊπ. Δεν μπορείς να του πεις έλα να φάμε παρέα σήμερα, πάμε να πιουμε ενα πότο αύριο, δεν μπορείς να διαφωνήσεις επι ώρες για τα πολιτικά δρώμενα, δεν μπορείς να του πεις θα περάσω να σε πάρω απ’την δουλειά να παμε σπίτι παρέα. Μου την δίνουν οι αποχαιρετισμοί. Με θλίβουν, με εξοργίζουν, με πληγώνουν. Ένας, ένας, κάθε αποχαιρετισμός τρώει κομμάτι κομμάτι ό,τι όμορφο εχω στην ζωή μου. Ένταξει, εχεις ωραίες αναμνήσεις σου λεει ο άλλος. Να πά να γαμηθούνε κι αυτές. Οι αναμνήσεις συμβολίζουν όμορφα πράγματα που έχεις χάσει. Έγω δεν θέλω αναμνήσεις. Θέλω τα όμορφα πράγματα, τους όμορφους φίλους, του ανθρώπους που αγαπώ, δίπλα μου, για πάντα. Θέλω οι αναμνήσεις να ειναι προσωρινές και να αντικαθίστανται άμεσα από άλλες. Δεν θέλω αναμνήσεις αορίστου χρόνου.

Όλη μας η ζωη ένα μπρελόκ. Κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου, ενίοτε και κλειδιά γραφείου. Ψόφο στα μπρελόκ. Άραγε οι άστεγοι έχουν μπρελόκ; Γιατί να έχουν, τα παγκάκια δεν έχουν πόρτες. Στον κόσμο που ονειρεύομαι δεν υπάρχουν μπρελόκ. Δεν υπάρχουν άστεγοι, οι πόρτες είναι ανοιχτές και οι φίλοι είναι πάντα δίπλα σου. Δεν φεύγουν για άλλες πόλεις και άλλες χώρες.

Τους σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς.

αφιερωμένο στους εφτά φίλους

η αστική δημοκρατία στα καλύτερα της

Egrinetai_kata_pleiopsifia by Anarr3sti on Mixcloud

[download]

Για την απόλυση μου από το Βήμα..

//ΠαραλληλοΓράφος//

Από το blog του Rising Galaxy

Σημείωση του φίλου και συντρόφου Γιάννη, την αλίευσα από το facebook

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια…

View original post 1,427 more words

ένα παιδί μετράει αναπτήρες

Μοναστηράκι πριν απο μερικές μέρες. Μια παρέα από πέντε φίλους σε μια ταβέρνα, τρώμε, πίνουμε και αραδιάζουμε τις αποψάρες μας περι κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Ξαφνικά στην άκρη του τραπεζιού, εκεί απ’τη μεριά του πεζόδρομου ξεπροβάλει ένα κοριτσάκι. Μικρόσωμο έτσι οπως είναι και από εκεί που κάθομαι εγω στην μέσα άκρη του τραπεζιού δεν μπορώ να το δω ξεκάθαρα, μόνο ακούω την Μ. που ειναι στην πρώτη καρέκλα να μιλάει μαζι του. Το κοριτσάκι δείχνει κατι αναπτήρες και κάτι βεντάλιες που κουβαλάει μέσα σε μια τσάντα και μετά από λιγο ακούω την Μ. να ρωτάει “πεινάς?”. Το κοριτσάκι κουνάει το κεφάλι του με δυο μικρές κινήσεις μπρός πίσω. Διακρίνω στο πρόσωπο του κοριτσιού ενα διστακτικό, αμήχανο χαμόγελο. Σαν να ντρέπεται που λέει οτι πεινάει. Ή μπορεί και όχι, δεν ξέρω. Τις λεω να έρθει να κάτσει μαζί μας και τις δείχνω την καρέκλα απεναντί μου που είναι άδεια. Διστάζει, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, αλλά μετά απο μια δυο προσπάθειες ακόμα χαλαρώνει και έρχεται να κάτσει. Κρεμάει την τσάντα της στην καρέκλα, βολεύεται και μας χαμογελάει σαν να μας λέει “και τωρα τι?”. Την ρωτάμε τι θα ήθελε να φάει και δίνουμε την παραγγελία στον σερβιτόρο. Διακρίνω ενα περιέργο βλέμμα από τον σερβιτόρο στο κοριτσάκι, κάτι σαν, ‘τι κάνει τωρα αυτό εδω’. Ή μπορει και όχι, δεν ξέρω. Πιάνουμε την συζήτηση. Η Χ. είναι 13 χρονών, γεννημένη στην Ελλάδα από Αλβανούς γονείς. Έχει ενα  γλυκό πρόσωπο που όσο περνάει η ώρα χαλαρώνει, χαμογελάει και μιλάει με περισσότερη άνεση. Η Χ. πήγαινε σχολείο αλλά δεν ξέρει αν θα ξαναπάει. Πάντως προς το παρών πουλάει αναπτηρες, βεντάλιες και χαρτομάντηλα στο Μοναστηράκι. Πολλες ώρες την ημέρα απ’οτι μας λεει. Αλλότε παει καλά κι άλλοτε οχι. Όταν όμως μεγαλώσει θέλει να γίνει δασκάλα για να “μαθαίνω στα παιδιά να παίζουν ακορντεόν”.  Αυτόματα αρχίζω να αναρωτιέμαι ποιες είναι οι πιθανότητες η Χ. να γίνει πράγματι δασκάλα ακορντεόν αλλά το συμπέρασμα στο οποίο φτάνω προσπαθώ να μην το δείξω στο αμήχανο χαμογελό μου προς αυτήν. Η Χ. γίνεται σιγά σιγά μέρος της παρέας κι οχι το επικεντρό της. Τρώει το σουβλάκι της με πολυ αργές κινήσεις. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται αν αυτό ειναι γιατι θέλει να απολαύσει κάθε μπουκιά καθώς δεν ξέρει πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα φάει, ή γιατι μόνο έτσι αργά μπορεί να φάει ενα 13χρονο κοριτσάκι. Αναρωτιέμαι πόσα άλλα παιδιά σαν την Χ. υπάρχουν στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Χ. πάντως έχει 14 αδέρφια, και κάτι μου λεει οτι έχουν κι αυτά όνειρα να γίνουν κάτι άλλο όταν μεγαλώσουν άλλα προς το παρών πουλάνε αναπτήρες και βεντάλιες σε παρέες της Αθήνας. Όταν τελειώνουμε σηκωνόμαστε να φύγουμε όλοι μαζί, με την Χ. να μας χαμογελάει και να μας λέει ενα χαμηλόφωνο “ευχαριστώ”. Τελικά συνειδητοποιώ πως η καλύτερη μέρα θα είναι αυτή που κάνεις δεν θα χρειάζεται να λεει “ευχαριστώ” σε κανέναν. Ή μπορεί και οχι, δεν ξέρω.

—— Στην Χ —–

μη τους αφήσουμε

Θελουν να μας κανουν να ξεχασουμε οτι ειμαστε άνθρωποι. Θέλουν να μας κάνουν να σταματήσουμε να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να παίζουμε, να μιλάμε. Θέλουν να μας κάνουν να μισούμε. Θέλουν να μας κάνουν να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας, να μην ενδιαφερόμαστε για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Θέλουν να σκοτώσουν όλα οσα αγαπάμε. Την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα, τον ρομαντισμό μας. Θέλουν να μας κάνουν ορθολογιστές. Να εξαφανίσουν το συναίσθημα. Θέλουν να μας κάνουν να τα μετράμε όλα με αριθμούς. Θέλουν να μας κάνουν να πάψουμε να σκεφτόμαστε. Θέλουν να μας κάνουν να αδιαφορούμε για τους απεργούς πείνας.  Θέλουν να μας κάνουν να αγνοούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θέλουν να μας κάνουν να φοβόμαστε ο ένας τον άλλον. Θέλουν να μας κάνουν να ελπίζουμε σε σωτήρες. Θέλουν να μας κάνουν να σταματήσουμε να γελάμε. Θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, και να μιλαμε μόνο με ‘ευχαριστώ’ και ‘παρακαλώ’ στα αφεντικά μας. Θέλουν να μας κάνουν να τους είμαστε ευγνώμονες που ζούμε. Θέλουν να μας κάνουν να μη διαβάζουμε. Θέλουν να μας κάνουν να καταναλώνουμε αήδιες σε ενα τετράγωνο κουτί. Θέλουν να μας κάνουν να εξαρτιόμαστε απο αυτούς. Θέλουν να μας κάνουν να φοβόμαστε. Θέλουν να μας κάνουν να σταματήσουμε να δημιουργούμε. Θέλουν να μας κάνουν να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε. Θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους.

μη τους αφήσουμε.

Σκατόψυχοι υπάρχουν

UPDATE: Μια καλή φίλη μου θύμισε τις ακριβείς δηλώσεις του Καλφαγιάννη (που δεν αλλαζουν το νοημα του ποστ) οποτε τις εχω ανανεώσει μεσα στο άρθρο για να ειμαι πιο ακριβής στην αναδημοσίευση της συζήτησης.

——–

Δεν είμαι καλός με τις λέξεις και τα κείμενα, και σίγουρα αυτό το κείμενο θα μπορούσε να γραφτεί καλύτερα από κάποιον άλλον. Ομως καθώς δεν βρισκω βίντεο με το απόσπασμα το οποίο ευθύνεται για αυτό που με εξόργισε χθες βράδυ, νιώθω ότι πρέπει να καταγράψω αυτό που είδα, άκουσα και ένιωσα, για να το θυμάμαι, για να μη χαθεί στη θολούρα του χρόνου.
——–

Χθες βράδυ (17/6/2013), λιγο πριν κλεισω τον υπολογιστή για να παω για υπνο, και με την ΕΡΤ να παιζει στο background, ξαφνικα ακουω στο πάνελ της εκπομπής, χαμήλοφωνα τη φωνή ενος ανθρώπου να “σπάει”. Ανασηκώνομαι, ανεβαζω τον ηχο και βλεπω εναν κυριο με ασπρα μαλλια γυρω στα 45-50, να κλαίει. Ο κύριος αυτός ήταν ο αρχισυντάκτης του περιοδικού “Ραδιοτηλεόραση”. Στην προσπάθεια του να μιλησει για το έργο των ανθρώπων που δουλεύουν δούλευαν στο περιοδικό, την ιστορία του, το τι σημαίνει για τον ίδιο, τους συναδέλφους του αλλα και για την ελληνική κοινωνία το κλείσιμο του περιοδικού (που ούτε η απόφαση του ΣτΕ αναστέλει), άρχισε να κλαίει. Σταματούσε για λίγο, ζητούσε συγγνώμη και προσπαθούσε να συνεχίσει. Μετά από λίγο, σχεδόν ντετερμινιστικά θα έλεγε κανείς, καθώς αυτά που προσπαθούσε να πεί ήταν εξαιρετικά συγκινητικά, “έσπαγε” πάλι ανήμπoρος να συγκρατήσει τα δάκρυα του.

Ξαφνικά στην εκπομπή κάνει τηλεφωνική παρέμβαση ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ κ. Καλφαγιάννης. Του δίνει λοιπόν τον λόγο ο παρουσιαστής και ο Καλφαγιάννης μεταξύ άλλων λεει σε καποια στιγμή “Ο συνάδελφος αυτός, είναι προφανές οτι δεν έχει ιδέα από πολιτική, νομικά και στρατηγική και δημιουργεί κλίμα με αυτά που λέει”. Το βάζω σε εισαγωγικά αν και ισως η ακριβής δήλωση να ήταν λιγο διαφορετική, αλλα οι κατηγορίες εναντίον του ανθρώπου που έκλαιγε είναι όπως τις μεταφέρω.  Αν καποιος το θυμαται διαφορετικά, ευχαρίστως να δεχτώ διόρθωση.

Ο Καλφαγιάννης κλείνει την παρεμβασή του λέγοντας πως “ολοι οι υπάλληλοι της ΕΡΤ είναι απολυμένοι, ο αγώνας δεν χάθηκε…” και ακούγεται ο αρχισυντάκτης της “Ραδιοτηλεόρασης” να ψελλίζει ενα “εχετε δίκιο κ. πρόεδρε”.

Κλείνει ο Καλφαγιάννης, κι εχω θολώσει. Χαμηλώνω τον ήχο και προσπαθώ να συνηδειτοποιήσω τι εχω μόλις ακούσει. Ο προεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ κ. Καλφαγιάννης, έκρινε σκόπιμο να κάνει παρέμβαση σε μια τηλεοπτική εκπομπή, για να κουνήσει το δάχτυλο σε έναν άνθρωπο που έκλαιγε υπό την ψυχολογική φόρτιση του τέλους της “Ραδιοτηλεόρασης”, των απολύσεων αυτού και δεκάδων συναδέλφων του, και το τέλος εποχής για την ΕΡΤ όπως τουλάχιστον την έζησε ο ίδιος τα χρόνια που εργαζόταν εκεί.

Το τι χριστοπαναγίες, ψόφοι, και αλλα τετοια ομορφα μου φυγαν εκεινη τη στιγμη προς τον Καλφαγιάννη ουτε που θυμάμαι. Oυτε θυμάμαι επισης για πόση ώρα προσπαθούσα να ηρεμήσω μετά από αυτό. Ο Καλφαγιάννης ειναι αλλη μια απόδειξη οτι η χυδαιότητα και η σκατοψυχιά δεν είναι “προνόμιο” μόνο των χρυσαυγιτών, των νεοφιλελεύθερων και των δεξιών. Άνθρωποι που υποτίθεται πως μάχονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων (ας γελάσω), πάσχουν από σοβαρή έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς και τρυφερότητας. Και επάνασταση χωρις ανθρωπιά και τρυφερότητα δεν είναι επανάσταση. Να την χέσω κι αυτήν και τους “εκπροσώπους” της.